Słowotwórstwo kaszubskiego przymiotnika Formacje dewerbalne

Prezentowany tom stanowi drugą część opisu tworzenia kaszubskich przymiotników (zob. Słowotwórstwo kaszubskiego przymiotnika. Formacje denominalne – Milewska 2013). Poświęcam go – zgodnie z uczynioną wcześniej zapowiedzią – derywatom motywowanym przez czasowniki. Dopełni to rozważania na temat słowotwórstwa wymienionej części mowy. Formacje odprzymiotnikowe wyczerpująco opracowała Jadwiga Majowa (1983a; 1983b; 1986; 1990) oraz – na szerokim tle słowiańskim – Lidia Trześniowska (1975; 1996). Przymiotniki złożone w gwarach polskich z uwzględnieniem obszaru kaszubskiego omawia natomiast Helena Grochola‑Szczepanek (2006).

Mówiąc o kaszubszczyźnie, mam na myśli jej odmianę żywą, ludową, dialektalną. Zachowuje ona pewną odrębność wobec rozwijającej się co najmniej od połowy XIX wieku (od czasów Floriana Ceynowy) kaszubszczyzny literackiej, pisanej, uprawianej świadomie w celu podniesienia rangi języka oraz poszerzenia jego funkcji komunikacyjnych i społecznych (zob. Treder 2001a; Zieniukowa 2007). Dialekt zawsze był i musi pozostawać dla badacza w centrum uwagi, ponieważ on właśnie stanowi serce systemu i niezbędny punkt odniesienia dla wszelkich dalszych dociekań, dyskusji i działań.

Ze Wstępu