Przeżycia i podróże Na drodze poznawania własnego ja

Opis

Przeżycia i podróże. Na drodze poznawania własnego ja

Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego

autor: Adrianna Baran

To wszystko, co mamy na co dzień, te małe rzeczy, są źródłem piękna naszego życia. Niegdyś myślałam, że aby czuć się wyjątkowo, powinnam być gdzieś daleko w podróży, w pięknej scenerii. Z czasem dostrzegłam, że poza samą podróżą wspaniałe lekcje niosą z sobą powroty. Z każdej podróży coś ze sobą przywoziłam do domu i uczyłam się to wykorzystywać już tu, na miejscu. To coś, to było nowe doświadczenie. Nigdy wcześniej nie doceniłam tak rześkiego powietrza, jak po powrocie z tropików. Nigdy wcześniej nie cieszyłam się tak lekkością i nie miałam tak umięśnionych łydek, jak po powrocie z Camino, gdzie dzień po dniu wędrowałam z ciężkim plecakiem. Nigdy wcześniej nie byłam tak wdzięczna za zwyczajny, rutynowy dzień, jak po powrocie z podróży, w której każdy dzień był inny, w innym miejscu, wśród innych ludzi, co noc w innym łóżku. Podróże uczyły mnie cieszenia się codziennością, w której żyłam większość czasu. W pewnym momencie zrozumiałam, że te duże rzeczy dają nam uczucie ekscytacji, dostarczają wielu wrażeń, chwilowy zastrzyk endorfin, ale też szybko się kończą, ulatują, pozostawiając po sobie cień wspomnień. Z kolei te małe rzeczy, dane nam na co dzień, tworzą naszą przestrzeń. Możemy być nimi znudzeni, nie dostrzegać różnic. Możemy też odkrywać je na nowo, odczuwać wdzięczność za nie, przyglądać się im, przede wszystkim doświadczać tego wszystkiego, co daje nam ziemia.

Gdy zaczęłam uwalniać swoje blokady, zrozumiałam wreszcie, że sama jestem odpowiedzialna za swoje szczęście, a w tym wypadku, za nieszczęście. Zrozumiałam też, że nikt więcej nie ma prawa mnie zranić, gdyż ostatnie słowo zawsze będzie należało do mnie. (…) Było to dla mnie tak wówczas silne doświadczenie, że zrobiłam sobie z tej okazji tatuaż – kwiat Wenus, by zawsze już przypominał mi, że jeśli poczuję się nieszczęśliwa czy skrzywdzona, to dlatego, że sama tego potrzebuję do swojego rozwoju, a nie dlatego, że ktoś mi to zrobił! I na odwrót. Jeśli będę emanować szczęściem, to znaczy, że uczyniłam swoje życie szczęśliwym, a nie dla – tego, że ktoś mnie uszczęśliwił. (…) Mój kwiat Wenus wyraża własne wyzwolenie z cierpienia, na które się skazywałam i wskazuje, że sama decyduję o własnym losie. Ten tatuaż jest właśnie pewnego rodzaju zmianą w wyglądzie, której dokonałam z pełnym uczuciem samoakceptacji i wewnętrznej troski o siebie. Co więcej, był to dla mnie również punkt zwrotny w moim życiu.

Adrianna Baran

Spis treści

Przedmowa 7

CZĘŚĆ I

DZIESIĘĆ PODRÓŻY PO ŚWIECIE,

KTÓRE BYŁY PODRÓŻĄ W GŁĄB SIEBIE 15

Samoakceptacja: wspomnienie z Nikaragui 17

Obdarzanie miłością: wspomnienie z Gruzji 27

Minimalizm: wspomnienie z Maroka 39

Strach kontra odwaga: wspomnienie z Turcji 47

Trudne doświadczenia, traumy: wspomnienie z francuskich Alp 57

Życiowy kryzys: wspomnienie z Jordanii 75

Szczęście: wspomnienie z Kostaryki 93

Równowaga: wspomnienie ze szlaku Camino de Santiago 113

Sztuka kreacji: wspomnienie z Islandii 123

Przepływ: wspomnienie z Mauritiusa 135

CZĘŚĆ II

TRZY PODRÓŻE DO WŁASNEGO JA 143

Podróż w nieznane 145

Magia wokół 153

Dalsza droga 161

Na koniec słów kilka… 171

Podziękowania 173

Literatura 176

Źródła internetowe 177

Spis fotografii 178